Opis: La limita de jos a cerului: Reżyseria: Igor Cobileanski. Z Igorem Babiacem, Sergiu Volocem, Elą Ionescu, Igorem Caras-Romanovem. Niezbawieni to dramat o Sancho Pansie, a nie o Don Kichocie. Opowiada o codziennych sytuacjach, w których nie ma bohatera, a nie o przygodach. Opowiada o Viorelu, 25-letnim początkującym handlarzu narkotyków, z małego miasteczka na zaułku we współczesnej Republice Mołdawii. Mieszka w domu z matką, jego uszy czerwienieją, gdy się denerwuje, a dni spędzają w typowym mołdawskim stylu „leseferyzmu”. Za pośrednictwem swojego najlepszego przyjaciela Goose'a angażuje się w drobny handel narkotykami, pomagając mu jednocześnie latać na lotni, która wydaje się nigdy nie działać prawidłowo; i zakochuje się w Marii, dziewczynie, która obcina mu włosy. Ten swobodny egzystencjalizm rzuca światło na kilka możliwości, w wyniku których nasz bohater zostaje uwięziony we własnym niezdecydowaniu, więc w końcu dochodzi do wniosku, że nadszedł dla niego moment, aby zacząć dorastać i zachowywać się jak dorosły. Pierwszą rzeczą, jaką robi, jest znalezienie pracy przy obieraniu ziemniaków w policyjnej stołówce, aby napawać dumą swoją matkę. Druga sprawa to rzucić handel narkotykami i stać się poważnym człowiekiem, ale nie wcześniej niż ukraść silnik samochodu, aby „nastroić” lotnię Goose’a lub dostarczyć mu narkotyki. Trzecią rzeczą w dorosłym życiu jest nawiązanie poważnej relacji z młodą kobietą, Marią, która jest kochanką siedzącego w więzieniu handlarza narkotyków, a jednocześnie kochanką policjanta. Wszystkie te próby nie prowadzą go do upragnionego stanu „dorosłości”, a nasz chłopczyk staje się coraz mniej bohaterem, a bardziej mężczyzną, który po prostu stara się przetrwać. Osaczony przez policję Viorel wymienia wolność na swojego najlepszego przyjaciela. Decyduje się nie walczyć o Marię i pozwala jej wrócić do okrutnego kochanka, który wychodzi z więzienia. W końcu, pozostawiony sam sobie, ma przed sobą jedynie sen: zepsutą lotnię Goose'a. Naiwność, jaką wniósł do kradzieży i miłości, uporczywa potrzeba odnajdywania sensu życia poprzez innych, nieostrożne przekazywanie godzin, aż w końcu wiara, że ​​latanie oznacza tylko spadanie, to tylko niektóre z małych dramaty, które zamieniają prozaiczną poezję tej historii w walkę wyzwoleńczą codziennego życia.